Dian Fossey: Η γυναίκα που έσωσε τους γορίλες
- ivsathessaly
- Nov 3, 2024
- 6 min read
Updated: Nov 17, 2024
Τελίδου Ευθαλία - φοιτήτρια 5ου έτους
ΤΑ ΠΡΏΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΤΗΣ DIAN FOSSEY
Η Dian Fossey γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια το 1932. Το ενδιαφέρον της για τα ζώα φανερώθηκε από πολύ μικρή ηλικία. Ωστόσο, όταν ενηλικιώθηκε, επέλεξε να ασχοληθεί με τον τομέα των επιχειρήσεων, μετά από πίεση που δέχθηκε απο τον πατριό της. Αφού ολοκλήρωσε το πρώτο έτος, πήγε να δουλέψει σε ένα ράντσο στη Μοντάνα. Στο ράντσο, ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση με τα ζώα και στη συνέχεια άλλαξε τομέα επιστήμης και έγινε φοιτήτρια προ-κτηνιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Ωστόσο, βρήκε μερικά από τα μαθήματα αρκετά απαιτητικά και τελικά κατάφερε να αποκτήσει πτυχίο εργοθεραπείας στο San Jose State College, αποφοιτώντας το 1954.
Μετά την αποφοίτησή της, η Dian άσκησε για λίγα χρόνια το επάγγελμα του εργοθεραπευτή αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να ικανοποιήσει το περιπετειώδες πνεύμα της. Η Dian συχνά ονειρευόταν να ταξιδέψει τον κόσμο και να γνωρίσει την άγρια ζωή του. Διαβάζοντας και ακούγοντας για την Αφρική και μαγεμένη από την ιδιαιτερότητα και την ξεχωριστή βιοποικιλότητα της , αποφάσισε ότι έπρεπε να την επισκεφτεί η ίδια.
Η DIAN ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΉ (1963)
Η Dian Fossey θυσιάζοντας όλες τις οικονομίες της και παίρνοντας ένα τραπεζικό δάνειο, κατάφερε να πραγματοποιήσει το πρώτο της ταξίδι στην Αφρική. Αυτό το ταξίδι περιλάμβανε επισκέψεις στην Κένυα, την Τανζανία (τότε Τανγκανίκα), το Κονγκό (τότε Ζαΐρ) και τη Ζιμπάμπουε (τότε Ροδεσία). Η διαδρομή που σχεδίασε περιλάμβανε το Τσάβο, το μεγαλύτερο εθνικό πάρκο της Αφρικής, την αλμυρή λίμνη Manyara, διάσημη για την προσέλκυση γιγάντων κοπαδιών φλαμίνγκο και τον κρατήρα Ngorongoro, γνωστό για την άφθονη άγρια ζωή του.
Όταν έφτασε στο Κονγκό, η Dian συναντήθηκε με δυο φωτογράφους άγριας φύσης που συγκέντρωναν πλάνα από τους γορίλες του βουνού για ένα φωτογραφικό ντοκιμαντέρ με (Joan και Alan Root).Μαζί τους ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με τους ορεινούς γορίλες και από την πρώτη στιγμή κατάλαβε την αγάπη που ένοιωθε για αυτά τα ζώα.
Μόλις επέστρεψε στο Κεντάκι, η Dian συνέχισε τη δουλειά της στο Kosair Children's Hospital και βρήκε επίσης χρόνο να δημοσιεύσει μια σειρά από άρθρα και φωτογραφίες από το ταξίδι της στην Αφρική. Με την βοήθεια του φωτογραφικού υλικού και των άρθρων της κατάφερε μετα από πολλές δυσκολίες να βρεί χρηματοδότηση για το επόμενο της ταξίδι στην Αφρική και για μια πιο ενδελεχή μελέτη των ορεινών γοριλών.
Η DIAN FOSSEY ΑΡΧΊΖΕΙ ΝΑ ΜΕΛΕΤΆ ΤΟΥΣ ΓΟΡΊΛΕΣ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΎ
Η Dian εγκαταστάθηκε στο Kabara οπου θα ήταν το ερευνητικό της κέντρο . Ο χώρος ήταν περιορισμένος. Η σκηνή της χρησίμευε ως υπνοδωμάτιο, μπάνιο, γραφείο και χώρος στεγνώματος ρούχων (μια προσπάθεια που συχνά φαινόταν μάταιη στο υγρό κλίμα του τροπικού δάσους).Η βασική τροφή της ήταν τα κονσερβοποιημένα τρόφιμα και οι πατάτες, μαγειρεμένες με κάθε τρόπο που μπορούσε κανείς να φανταστεί ενώ σπάνια ετρωγε και τοπικά φρούτα και λαχανικά. Μια φορά το μήνα, κατέβαινε το βουνό και ταξίδευε μέχρι το κοντινότερο χωριό για να ξαναγεμίσει το ντουλάπι..
“The Kabara groups taught me much regarding gorilla behavior. From them I learned to accept the animals on their own terms and never to push them beyond the varying levels of tolerance they were willing to give. Any observer is an intruder in the domain of a wild animal and must remember that the rights of that animal supersede human interests.” — “Gorillas in the Mist”
DIAN FOSSEY ΚΑΙ ΓΟΡΊΛΕΣ
Αρχικά, οι γορίλες απέφευγαν με κάθε τρόπο την Ντιαν. Παρατηρώντας τους από απόσταση, με τον καιρό κέρδισε την αποδοχή τους μιμούμενη τις τακτικές δραστηριότητές τους, όπως το ξύσιμο και το τάισμα, και αντιγράφοντας τις ήχους τους. Επειδή το περπάτημα ή η όρθια στάση τους προκαλούσε ανησυχία, αναγκαζόταν να περπατάει με τις αρθρώσεις.. Επίσης μασούσε φύλλα , για να τραβήξει τους γορίλες ακόμα πιο κοντά της. Μέσω αυτής της διαδικασίας, εξοικείωσε εν μέρει τέσσερις ομάδες γορίλων .
Μέσα από τις παρατηρήσεις της άρχισε να εντοπίζει τα άτομα που αποτελούσαν κάθε ομάδα. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα μπορόυσε να αναγνωρίζει τον κάθε γορίλα μέσω των ρυτιδών που σχηματίζονται στις μύτες τους καθώς είναι μοναδικές για κάθε άτομο. Σκιαγράφησε τους γορίλες και τα αποτυπώματα της μύτης τους από απόσταση και σιγά σιγά έφτασε να αναγνωρίσει άτομα μέσα στις τρεις ξεχωριστές ομάδες στην περιοχή μελέτης της. Έμαθε πολλά από τη συμπεριφορά τους και κρατούσε λεπτομερή αρχεία για τις καθημερινές τους συναντήσεις.
Η Fossey έκανε σημαντικές ανακαλύψεις για τους γορίλες, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου με τον οποίο τα θηλυκά μεταφέρονται από ομάδα σε ομάδα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, την επικοινωνία μεταξύ των γορίλων, ιεραρχίες και κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των ομάδων, , διατροφή των γορίλων και πώς οι γορίλες ανακυκλώνουν τα θρεπτικά συστατικά.
Η DIAN FOSSEY ΓΊΝΕΤΑΙ ΓΝΩΣΤΉ
Tο 1968 η National Geographic Society έστειλε τον φωτογράφο Bob Campbell να φωτογραφίσει τη δουλειά της. Οι φωτογραφίες του της Fossey ανάμεσα στους γορίλες του βουνού εκτόξευσαν αμέσως τη διασημότητα της και κάνοντας την παγκοσμίως γνωστή. Η Fossey κατάρριψε για πάντα τους μύθους, που ήθελαν τον γορίλα ένα βίαιο ζώο και άλλαξε την εικόνα τους από επικίνδυνα θηρία σε ειρηνικά όντα.
Μέχρι το 1980, η Fossey, η οποία είχε πάρει το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ στο Ηνωμένο Βασίλειο, αναγνωρίστηκε ως η κορυφαία αυθεντία στον κόσμο στη φυσιολογία και τη μελέτη της συμπεριφοράς των ορεινών γορίλων, ορίζοντας τους γορίλες ως «αξιοπρεπείς, εξαιρετικά κοινωνικά, ευγενικά ζώα, με ατομικές προσωπικότητες. και ισχυρές οικογενειακές σχέσεις».
ΠΡΟΣΤΑΤΕΎΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΓΟΡΊΛΕΣ
Όσο η Dian μελετούσε και μάθαινε περισσότερα για τους ορεινούς γορίλες, συνειδητοποίούσε όλο και περισσότερο τις απειλές που αντιμετώπιζαν από λαθροκυνηγούς και βοσκούς. Αν και οι γορίλες δεν ήταν συνήθως οι πρωταρχικοί στόχοι, εγκλωβίζονταν συνεχώς σε παγίδες που προορίζονταν για άλλα ζώα, ιδιαίτερα για αντιλόπη ή βουβάλι.
Η Dian αντιμετώπιζε τους λαθροκυνηγούς με ορισμένες ανορθόδοξες μεθόδους: φορούσε μάσκες για να τους τρομάξει, έκαιγε παγίδες και έβαφε με σπρέι βοοειδή για να αποθαρρύνει τους βοσκούς να τα φέρουν στο πάρκο. Όπως είναι φανερό ήταν πεπεισμένη ότι χωρίς άμεση και αποφασιστική δράση, δεν θα έμενε τίποτα να σωθεί από την λαθροθηρία.
Αυτές οι τακτικές δεν ήταν δημοφιλείς στους ντόπιους και στους δασοφύλακες οι οποίοι ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένοι για να επιβάλλουν τους νόμους που προστατεύουν το δάσος και το οικοσύστημα του.
Η Dian στα πλαίσια του αγώνα της ενάντια στους λαθροκυνηγούς χρησιμοποίησε τα δικά της κεφάλαια για να αγοράσει μπότες, στολές, τρόφιμα και να παράσχει πρόσθετους μισθούς για να ενθαρρύνει τους φύλακες των πάρκων να είναι πιο ενεργοί στην επιβολή της νομοθεσίας κατά της λαθροθηρίας. Αυτές οι προσπάθειες δημιούργησαν τις πρώτες περιπολίες που στόχο είχαν την προστασία των γοριλών στην περιοχή έρευνας.To 1979 η ομάδα της κατέστρεψε 987 παγίδες ενώ οι φύλακες του Εθνικού Πάρκου Volcanoes δεν μπόρεσε να καταστρέψει ουτε μία.
Ενώ το κυνήγι ήταν παράνομο στο εθνικό πάρκο των ηφαιστείων Virunga στη Ρουάντα από τη δεκαετία του 1920, ο νόμος επιβάλλονταν σπάνια. Οι προσπάθειες αρπαγής των βρεφών γορίλων για τους ζωολογικους κήπους ήταν πολύ συχνο φαινόμενο και δεδομένου ότι οι γορίλες θα πολεμήσουν μέχρι θανάτου για να προστατεύσουν τα μικρά τους, οι απαγωγές θα οδηγούσαν συχνά σε θάνατο έως και 10 ενήλικων γορίλων.
DIAN FOSSEY ΚΑΙ DIGIT
Κατά τη διάρκεια της έρευνάς της, η Dian ανέπτυξε στενούς σχέσεις με πολλούς από τους γορίλες που μελέτησε. Ωστόσο, υπήρχε ένας γορίλας με τον οποίο δημιούργησε έναν ιδιαίτερα στενό δεσμό. Ονομάστηκε Digit, ήταν περίπου 5 ετών και ζούσε στην ομάδα μελέτης 4 όταν τον συνάντησε το 1967. Είχε ένα κατεστραμμένο δάχτυλο στο δεξί του χέρι και ήταν απόμακρος με μειωμένες κοινωνικές δεξιότητες.
Τραγικά, στις 31 Δεκεμβρίου 1977, ο Digit πέθανε κατά την διάρκεια μιας επίθεσης από λαθροκυνηγούς προσπαθώντας να υπερασπιστεί την ομάδα του. Τον μαχαίρωσαν πολλές φορές και του έκοψαν το κεφάλι και τα χέρια. Μετά από αυτή την επίθεση και τις πολλές απώλειες η Ομάδα 4 διαλύθηκε. Τότε ήταν που η Dian έβαλε σαν απώτερο στόχο να σταματήσει μια για πάντα την λαθροθηρία.
Ο Digit είχε συμμετάσχει σε μια διάσημη φωτογράφιση και, αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν των ορεινών γοριλών του πάρκου εμφανιζόμενος σε αφίσες και σε ταξιδιωτικά γραφεία σε όλο τον κόσμο. Η Dian αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τη διασημότητα του Digit και τον τραγικό θάνατό του για να κερδίσει την προσοχή και την υποστήριξη των ανθρώπων για την προστασία των γοριλών. Ίδρυσε το Digit Fund για να συγκεντρώσει χρήματα για τον αγωνα της κατά της λαθροθηρίας το οποίο μετονομαστηκε αργότερα σε Dian Fossey Gorilla Fund.
Η Dian το 1980 μετακόμισε στην Νέα Υόρκη οπού χρησιμοποίησε το χρόνο μακριά από την Αφρική για να επικεντρωθεί στη συγγραφή του βιβλίο της «Gorillas in the Mist». Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε το 1983, είναι ένας απολογισμός των χρόνων της στο δάσος με τους γορίλες του βουνού και συνδυάζει την επιστημονική έρευνα και την προσωπική της ιστορία. Είχε τεράστια απήχηση και αργότερα έγινε ταινία, γνωρίζοντας την αποθέωση.
DIAN FOSSEY'S DEATH (1985)
Η Dian επεπέστρεψε στη Ρουάντα και λίγες εβδομάδες πριν από τα 54α γενέθλιά της, δολοφονήθηκε. Το πτώμα της βρέθηκε στην καμπίνα της το πρωί της 27ης Δεκεμβρίου 1985. Είχε χτυπηθεί δύο φορές στο κεφάλι και το πρόσωπο με ματσέτα. Υπήρχαν στοιχεία για παραβίαση της εισόδου, αλλά δεν υπήρχαν ενδείξεις ότι η το κίνητρο ήταν η ληστεία.
Οι θεωρίες για τη δολοφονία της Dian Fossey ποικίλλουν, αλλά η υπόθεση δεν έχει εξιχνιασθεί.Πιστεύεται ότι έπεσε θύμα των λαθροκυνηγών που τόσο πολέμησε. Στον τάφο της υπάρχει το επίγραμμα «No one loved gorillas more» Αναπαύθηκε στο νεκροταφείο πίσω από την καμπίνα της στο Karisoke, ανάμεσα στους γορίλες φίλους της και δίπλα στον αγαπημένο της Digit.
Εκτός από την καταγραφή της καθημερινής ζωής των γορίλων του βουνού, η Fossey κρατούσε ένα προσωπικό ημερολόγιο. Η τελευταία φραση που έγραψε ήταν:
“When you realize the value of all life, you dwell less on what is past and concentrate on the preservation of the future.” — “Gorillas in the Mist”
Ευτυχώς, η Ρουάντα φαίνεται να έχει λάβει υπόψη της αυτή τη συμβουλή. Εφαρμόζοντας τα διδάγματα τόσο των επιτυχιών όσο και των αποτυχιών της Fossey, το έθνος βλέπει τώρα τον ορεινό γορίλα ως πηγή εθνικής υπερηφάνειας και ένα ελπιδοφόρο σύμβολο του μέλλοντος.
Πηγες:
Comentários